Patrycja

Kiedy moja siostra wróciła z zeszłorocznego PDM-u w Leśniowie opowiadała o różnych zdarzeniach jakie miały tam miejsce, oglądałyśmy razem zdjęcia i w pewnym momencie pomyślałam sobie, że za rok nie odpuszczę i pojadę do Krakowa. Przez cały rok odliczałam razem z innymi dni

i zastanawiałam się jak to będzie... W dniu wyjazdu miałam mieszane uczucia nie wiedziałam czego mam się spodziewać, kogo spotkam, jak mnie tam przyjmą, czy w moim życiu coś się zmieni... Przez 4 dni miałam wrażenie, że nie powinnam tam być, że to nie jest miejsce dla mnie, wręcz nie chciało mi się tam być. Były to akurat dni rekolekcyjne. Kiedy słuchałam konferencji Ojca Augustyna miałam wrażenie jakby wiedział dokładnie co się dzieje w moim życiu. To tym bardziej mnie przybiło. Kompletnie nie wiedziałam co jest moim powołaniem, nie akceptowałam samej siebie, czułam się jakbym miała bielmo na oczach, które przysłania mi wszystko i wszystkich a przede wszystkim Boga. Czytałam Pismo Święte, rozważałam je. Wieczorami w Namiocie Spotkania dalej zadawałam Bogu nurtujące mnie pytania... Te 4 dni pozwoliły mi zastanowić się nad samą sobą i znaleźć odpowiedzi na większość moich pytań. Poznałam wielu ludzi, którzy pomogli mi przetrwać ten czas. Podczas wędrówek za to o wszystkim zapominałam i razem z grupą poznawaliśmy uroki Krakowa;) Ostatni dzień był dla mnie najważniejszy ponieważ wtedy do mnie dotarło co JA robię źle, poczułam się jakby ktoś zerwał mi to bielmo z oczu, uświadomiłam sobie, że tak na prawdę wiem co jest moim powołaniem i co w związku

z tym muszę zrobić. Teraz czuję , że ziarno, które zostało rzucone - kiełkuje. Zaczynam bardziej ufać ludziom, a przede wszystkim Bogu. 

W Krakowie usłyszałam parę słów zarówno od moich rówieśników jak i ojców i braci, które bardzo mi pomogły. Bardzo Wam dziękuję Mam nadzieję,

że w oczekiwaniu na kolejny PDM rozwiążę większość problemów i będę dobrym aniołem dla osoby, którą wylosowałam

pisała: Patrycja Kazadi Amen.